Regelmatig bespreek ik met mijn studenten een reclamecampagne, om ze te laten begrijpen hoe marketingcommunicatie in de praktijk werkt. Onlangs besprak ik met hen de najaarscampagne van Fuse Tea, een nieuw ijsthee-merk van Coca Cola.

Het creatieve idee achter de commercial is het creëren van een frozen moment in time, zodat je letterlijk en figuurlijk even stil staat om de hectiek van het dagelijkse leven van je af te zetten en te genieten van wat ‘me-time’ met Fuze Tea, aldus  marketingdirecteur Jeroen Lampe. De TV-commercial is een goed voorbeeld van deze positieve gevoelscampagne. Mijn studenten begrepen aan de hand van de theorie heel goed hoe deze op attitude-gerichte campagne de boodschap omzette in concrete uitingen.

Maar wie schetste mijn verbazing, toen ik begin december op een station een heel andere uiting zag, die geen verband leek te hebben met de eigen visie en eerdere campagne.
Met de komst van de nieuwe smaak, was blijkbaar het hele concept weer overboord gegooid en ging het weer om ‘hard sell’.

Ik begreep deze verandering niet, maar kon mijn studenten wel laten zien dat elke marcom-campagne zomaar kan worden ingehaald door de knoet van de markt(omzetten).

Vandaag vertelde mijn dochter een fraai voorbeeld mis-marketing. Vlak bij haar school staan tegenover elkaar twee patatkramen. de ene was een tijdje geleden van de ene op de andere dag gesloten en ontruimd.

Vandaag was de kraam weer open gegaan met een – volgende de scholieren – geweldige marketingstunt: de hele dag gratis patat! zo zou zeker de slag met de overkant worden gewonnen. Ik zat daar nog een tijdje over na te denken en begreep steeds minder van deze actie. Als je op je openingsdag gratis patat weggeeft komen alleen mensen in je kraam, die elke dag toevallig passeren. Met mij hoorde veel mensen ’s avonds pas van de actie, die helaas de volgende morgen weer voorbij is. En nieuwe klanten trek je er ook niet mee.
De concurrent doet al jaren nagenoeg hetzelfde, maar heeft een zonnig terrasje erbij, en Turkse pizza’s. Daar ga je met één dag gratis patat nooit van winnen.

Waarom, zo dacht ik, geeft de patatboer geen korting in plaats van gratis. Voor 50 cent koopt iedereen ook een bakje en dat scheelt weer in de kosten… Waarom geen korting voor mensen die meer dan drie porties bestellen, voor mensen die per sms bestellen,  een vragenlijst invullen over wat ze willen eten? Of verkoop elke donderdag- en vrijdagmiddag vanaf vier uur bitterballen voor alle bedrijven in de buurt.

Hmmmm, misschien moet ik maar eens een frietkraam beginnen…

(de foto komt overigens van de website van Alexander Harmsen, die een zeer vermakelijke blog schreef over Hollands fastfood)

Terwijl in andere delen van de wereld de burgers hun leven riskeren voor een beetje meer democratie, gaat in ons land waarschijnlijk maar zo’n 44% naar de stembus voor de gemeenteraadsverkiezingen. Hoe droevig kan het wezen in een land waar menigeen roept dat zijn problemen door de crisis en andere ongemakken hem boven het hoofd groeien. Juist daar waar directe democratische keuzes nog enigszins te begrijpen en te maken zijn, laat de Nederlander het afweten.

Nu begrijp ik dat je niet blij wordt van al dat geschreeuw van landelijke politici, die doen alsof ze betrokken zijn bij die lokale politiek. Je ziet ze vier jaar niet en dan opeens is het weer canvassen geblazen met roos, flyer, selfie of sleutelhanger (ja echt!). en wat praten ze altijd lang en veel, die landelijke politici. Kan er nou niet eens een na een korte zin zijn mond houden. het lijken wel wetenschappers: uitputtend wordt het hele partijprogramma opgerakeld als hen een eenvoudige vraag wordt gesteld. Gemiste kans na gemiste kans om de burger te betrekken.

Ik hoop dat er over niet al te lange tijd partijen opstaan, die de burger weer echt betrekken bij beleidsvorming, want dit is de dood in de pot. Hier en daar zie ik een enkel knopje boven het verzuilde politieke maaiveld opkomen. Initiatieven die proberen frequentere referenda of andere kleinschalige raadplegingen op gang te brengen met hun achterban (vanuit D66 blijft het daarover ernstig stil).
Ik hoop dat het gaat lukken met inzet van nieuwe media de (jonge) burger weer meer te betrekken. maar daarvoor moeten politici wel leren zelf hun stem wat minder te gebruiken. dan horen ze hopelijk de burger vanzelf wat meer…

(…en 19 maart wel even naar dat stemhokje, verdomme!)

Ik ben helemaal geen fan van American Football, en je hoeft me er zeker niet voor wakker te maken. Maar toch kijk ik er elk jaar naar uit. Want voor en na, maar zeker in de pauze van deze nationale finale pakt commercieel Amerika uit met de allerbeste TV reclames van het jaar.

En ik ben niet de enige die daarvoor thuis blijft: zeker 10 miljoen mensen kijken minstens even reikhalzend uit naar de pauze als naar de wedstrijd zelf. Op internet kun je zelfs tips vinden hoe je een ‘Super-Bowl-Commercial-Watching-Party‘ het beste kunt organiseren 😉

Dit jaar was er een reclame, die er met kop en schouders bovenuit sprong. De natte droom van elke corporate communicatie-man of -vrouw. Als je zoiets mag én kan bedenken, dan is je werk meer dan een feest!

Ik hoorde Agnes Jongerius op de radio deze week. De Jongerius van de FNV, weet u nog. Ze gaat voor de PvdA naar het Europarlement (en als je nummer 2 staat, kom je er ook wel).

Ik dacht met weemoed terug aan de tijd dat de vakbonden nog in het nieuws waren en wisten hoe je mensen de straat en werkgevers de kast op kreeg (“Willen we naar de Dam, dan…”).
In de laatste paar jaar is het akelig stil geworden. Geen strategie, geen visie meer. En communicatief alleen nog gemompel over verworven rechten, waar jongeren en ZZP’ers zich niet ik herkennen.

Maar er is hoop! Onderzoek van de Rotterdam School of Management en Panteia/EIM toont aan, dat sociale innovatie voor 75% bepalend is voor de innovatiekracht van bedrijven. Vreemd eigenlijk, ik heb nog nooit een werkgever horen pleiten voor een persoonlijker en menselijker relatie met zijn medewerkers. Ja, langer doorwerken, of afschaffen van overwerktoeslagen. Maar meer menselijke contact? nee, nooit gehoord. Terwijl je dáár blijkbaar het verschil kan maken met je concurrenten.

Dus vakbonden: dit is jullie kans! Op de barricaden. Niet voor meer pensioen of meer loon. Welnee, eis elke dag een ‘hug’ van de directeur, dan schiet de werkgelegenheid (en jullie aanhang) omhoog!
En het levert een ijzersterke frisse boodschap op, met prachtige plaatjes…

Vandaag heb ik de ‘renovatie’ van mijn website dan eindelijk uit de eerste bouwfase weten te halen. Te veel andere klussen en smoezen hebben me hier jaren omheen laten lopen, maar nu moest het echt! Ik had immers wel tijd om tussendoor een vakantiehuis te verbouwen, een voetbalclub te besturen en wekelijks frequent te fietsen of te schaatsen.

Ja, ik wist het natuurlijk best: hoe kan ik met droge ogen bij een opdrachtgever zeggen dat ik verstand heb van communicatie, zichtbaar zijn, eenduidigheid, etcetera, en intussen een website hebben die zelfs mijn schoonvader waardeloos vindt. En ook nu is het nog niet erg ‘practice what I preach’, maar ik heb in elk geval een begin.

De website is wind- en waterdicht, maar voor aanloop en gasten die blijven plakken is er nog wel wat werk te verrichten…